ذهن درست مانند پاندول ساعت است و اگر مشاهده کنی، همه روز این را خواهی دید.
تو تصمیمی را در یک حد اعلا میگیری و سپس به حد دیگر حرکت می‌کنی.
تو خشمگین میشوی و سپس پشیمان میگردی.
سپس تصمیم میگیری: "نه، این کافی نیست. حالا من هرگز خشمگین نخواهم شد.
" ولی تو حد اعلا را نمیبینی.
" هرگز" یک حد اعلا است.
چگونه یقین داری که دیگر هرگز خشمگین نخواهی شد؟
چه میگویی؟
بار دیگر بیندیش، "هرگز؟"
سپس به گذشته برو و ببین چند بار گفته ای، "من هرگز خشمگین نخواهم شد.
وقتی میگویی:
"من هرگز خشمگین نخواهم شد،"
تو نمیدانی که با خشمگین شدن،
تو گشتاور جمع کرده ای تا به
حد اعلای دیگر بروی.
اینک احساس پشیمانی داری،
احساس بدی داری.
تصویری که از خودت داشتی شکسته و مختل شده است. حالا دیگر نمیتوانی بگویی که انسان خوبی هستی،
نمیتوانی بگویی که انسانی دیندار هستی، خشمگین شده ای و چگونه میتوانی انسان با دیانتی باشی؟
انسان خوب چگونه میتواند خشمگین باشد؟
بنابراین توبه می‌کنی تا بار دیگر انسان خوبی بشوی.
دست‌کم در نظر خودت میتوانی احساس راحتی کنی، توبه کرده ای و تصمیم گرفته ای که دیگر خشمگین نشوی.
آن تصویر شکسته شده، باردیگر به مقام سابق خودش دست یافته است.
حال احساس راحتی می‌کنی، به حد اعلای دیگر حرکت کرده ای.
ولی ذهنی که میگوید:
"حالا من هرگز خشمگین نخواهم شد،" بار دیگر خشمگین خواهد شد. و وقتی باردیگر خشمگین شدی،
پشیمانی و توبه ات را کاملا فراموش می‌کنی، تصمیمت از یادت می‌رود، همه چیز فراموش می‌شود.
پس ازاینکه خشمت فرو نشست، باردیگر تصمیم خواهد آمد و تو باردیگر پشیمان میشوی؛ و تو هرگز فریب ذهن را احساس نخواهی کرد.
همیشه چنین بوده است.
ذهن از خشم به پشیمانی حرکت می‌کند و از پشیمانی به خشم.
در وسط بمان.
خشمگین نشو و پشیمان نشو،
اگر خشمگین بوده ای، لطفا دست کم این کار را بکن: توبه نکن،
به حد اعلای دیگر حرکت نکن.
در وسط بمان.
بگو:
"من خشمگین بوده ام و انسان بدی بوده ام، یک انسان خشن.
من خشم داشتم. من چنین هستم."
ولی پشیمان نشو: به تفریط نرو.
در وسط بمان.
اگر بتوانی در وسط بمانی، گشتاور جمع نمی‌کنی و انرژی خشمگین ِ شدن دوباره را پیدا نخواهی کرد.
#اشو
